🌙 “When Light Fades: Hafez and the Midnight of Separation”

This ghazal is one of Hafez’s most heart-wrenching meditations on separation, memory, and the soul’s exhaustion in love.

بی مِهرِ رُخَت روزِ مرا نور نماندست
وز عمر، مرا جز شبِ دیجور نماندست

هنگامِ وداعِ تو ز بس گریه که کردم
دور از رخِ تو، چشمِ مرا نور نماندست

می‌رفت خیالِ تو ز چشمِ من و می‌گفت
هیهات از این گوشه که معمور نماندست

وصلِ تو اَجَل را ز سرم دور همی‌داشت
از دولتِ هجرِ تو کنون دور نماندست

نزدیک شد آن دم که رقیب تو بگوید
دور از رُخَت این خستهٔ رنجور نماندست

صبر است مرا چارهٔ هجرانِ تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست؟

در هِجرِ تو گر چشمِ مرا آبِ روان است
گو خونِ جگر ریز که معذور نماندست

حافظ، ز غم از گریه نپرداخت به خنده
ماتم زده را داعیهٔ سور نماندست

Hafez Starts by:

Without the radiance of your face, my day holds no light.
And of my life, nothing remains but the dark night.

Thus begins one of Hafez Shirazi’s most sorrowful laments, a ghazal woven entirely of shadow and absence. Here, love is not the sweet intoxication of union, but the long ache that follows its loss.
The poet speaks from a desolate landscape, where time has collapsed into a single endless night. Yet, beneath the lamentation, there is a strange serenity, the stillness of a soul that has stopped fighting its own pain, and begun to understand it as a kind of prayer.

🌑 The Light That Left

Without the …